| |
| |
Gedichten van MARIO DUX CASTEL
vertaald door Fa Claes
Mario Dux Castel werd in 1971 in Mexico stad geboren. Vanaf zijn twaalfde leest hij auteurs als Kafka,
Poe, Baudelaire. Die zijn een stimulans tot het schrijven van korte verhalen en gedichten. In 1989 maakt
hij deel uit van de Post-Punk groep "Ninguna me mira". Hij volgt muziekonderwijs en werkt met
zijn poëzie mee aan het radiostation "Radio Interferencia". In het jaar 2000 wordt zijn medewerking
gevraagd aan het festival "Jóvenes del Tercer Milenio" ingericht door de regering, en maakt hij
deel uit van het literaire atelier "El Ojo En La Cerradura". Hij wordt dat jaar ook uitgenodigd door de
vereniging van Mexicaanse auteurs. Zijn optreden daar bezorgt hem een studiebeurs voor literatuur en
theater. Realisaties van hem vallen bijzonder in de smaak zodat hij aan verschillende grotere projecten
kan meewerken. Op dit ogenblik is hij in Mexico stad begaan met drie verzenbundels. Hij stichtte er
de groep "Los vehículos que atropellan el mar" waarin hij zijn scheppingsdrang kan uitleven.
Muziek, toneel, poëzie, experiment zijn de pijlers van zijn gedreven begaafdheid.
|
|
|
|
LOS VEHÍCULOS QUE ATROPELLAN EL MAR
Los vehículos que atropellan el mar
Los veleros del ayer
Los espejos de tu cabeza
Los ritmos de tu vientre
Los hormigueos de tu ser
Los palacios de tu pecho
Los ríos de tu sexo
Los rojos párpados
Los arañazos del miedo
Los bueyes que arrastran tu pasado
Los mirlos de tus dedos
Los anillos de tus ojos
Los huesos del alma
Los embarazos
Los cristales de Cristo
Los pensamientos de tus padres sin boca
Los peces del anochecer
Los juegos de tus nalgas
Los riscos de tus pezones
Los aniquilados versos
Los transeúntes de mi vida
El origen del odio
Los que nunca duermen
Los que sonríen
Los que son misterio
Los que tienen bolsas de hambre
Los que viajan por las venas
Los que beben
Los que están
Los que salvan a Dios
Los que dicen no
Los que bañan cerdos y enumeran cuerpos
Los que no lloran
Y son como yo
Y se parecen a ti
Y yo ... ¡soy todos!
LA RABIA
Escuchaban a la rabia entre las sábanas
Ella lloraba una guirnalda
Él, con un cuchillo en la boca besa su vientre
La soledad se despeina...
Ella lava la ruidosa rutina
Él concentra su fuga en la mirada de un extraño
Dios vende palabras.
Él sonreía
Ella reclama fe
Él busca un verso en su pobreza
Ella bebe té
Estaban vivos
Estaban en la pierna de la noche
Llorando un cuervo por lágrima
Él cruzó la puerta
Ella cerró su camisón... con una bala.
MAMÁ
Mamá soy un hueco
Mamá soy tu interior
Mamá estoy latiendo
Mamá soy tu hueso
Mamá soy tu frustración
Mamá arrójame mi pelota
Mamá escucha mi selva
Mamá es mi bendición tu pelo
Mamá escóndeme tras las cortinas
sin agujas.
¿Cómo volver a la matriz y afianzar la vida?
Corregir las fracturas
soldar las emociones
comprender que tu vientre será mi camisa
y tus uñas una sonrisa para mi cabeza.
Mamá soy tu rabia
soy tu camisón
soy tu desvelo, soy tu herida
soy tus orejas
tus ganas de mear al hombre
Mamá, ódiame con un beso...
NADIE NOS VE
Un camión
arrollando:
El beso de un niño
El rezo de un cura
El labio de una novia
El hambre de mis pies
El paseo de mi mente.
Los sueños
abordan autobuses
rumbo al infierno,
se estaciona el silencio.
El mar está sentado
en el poema.
Alguien fuma anarquía
mientras el pensamiento
huye en barco.
¿Quién bañó al perro del desamor?
¿Por qué le cortaste el pelo?
¿No sabías de su rabia?
ayer mordió algunas piernas por aquí
y ya no pudimos huir.
Estamos solas
le dijo la luna
a mis palabras
nadie nos ve...
"29 POEMAS DE UN NOVIEMBRE QUE SE ROMPIÓ"
1
Del cabello roto,
de su imagen: olvido.
Ella ve de rojo,
yo de morado.
Estamos odiando el siglo,
con su peluca y su mentir sin rasurar.
En el centro de la rabia más nerviosa, estamos todos.
Ella ve de rojo, yo de morado,
ella y su cabello roto
caracoles en la madrugada.
Ella y su gato,
ella y su cabello roto,
ella volviendo por la luz
y su cabeza girando después del atropello...
2
Llorando estrellas
su cabello roto,
su canción risueña.
3
Sus pupilas
ejercen
la fuerza del sol.
Estar perdido, estar soñando
con el unicornio que lleva en el dedo.
4
La noche alarmada
El tiempo esculpe su tragedia
Dios nos ama
El mar: mi obsesión
con ella en la boca.
5
Su familiaridad con la noche
Su ruido de cabeza
Su frente con flores
Su unicornio
Su voz enredada en el humo
Cigarrillo y canciones
vestida de nubes
con el último respirar del fuego.
6
El estallido del color en la esfera de tus ojos,
donde me reflejo, con el mar en las manos.
7
Cielo de vidrio,
duraznos en la boca,
silencio: ¡que suene el estallido de nuestro
cuerpo, en el bendito amor!
8
Viajé por el ritmo del pensamiento,
ella vuelve calor
el paisaje, resolviendo
la herida: Un beso de sus dedos.
9
Habla y fuma,
sonríe y llueve,
su boca, fiel constelación
vértigo, vértigo, vértigo...
10
No me sabe decir amor:
lo vive, lo huele, lo piensa,
lo atropella, sexo en su mirar.
11
Su mundo: violencia,
su teatro, su ropa,
son símbolos del siglo agonizante,
yo: su vacío.
12
Sí, me viajo en sus pupilas,
en sus pestañas,
en la ruina de su falla mental.
13
Sus guantes
Sus abrigos
Sus despedidas
Sus abatares
Sus hilos mentales
son el puente al vacío,
ciudad, ciudad, ciudad, noche, noche, noche...
14
Sus guantes tienen prisa de mi piel,
di la espalda besando su rostro en una noche
de jazz.
15
Te observo y disparas:
una flor creciendo en el asesinato.
16
Rompió su cabello
con el silencio,
su respirar
contra el mar.
17
Mental, metal, su voz: emergencia,
se cae el cielo, el agua repta por sus brazos
silencio, el agonizar en la flor
de Noviembre, el estallido en Diciembre,
el ojo de su enfermedad me vuelve piedra,
sus reptiles, sus pensamientos,
su sistema solar, sin poesía.
El mundo de rodillas espanta,
cúrate que su cabellera cobra vida:
cuando miente, cuando vomita estelas de venas
sin latir, enferma, enferma.
Sus edificios en mi día
de manos cruzadas, de mi ignorante corazón.
Somos hijos de la nube, de Electra, de Edipo.
De noche es virgen automática,
de sirenas en las uñas y abejas en los huesos.
Ella tiembla por él, ella taladra los muros en una lluviosa noche.
Un huerto de culebras en su almohada.
Y desea un hermano en su cama,
con saliva en los dedos
y se da vuelta el mar
donde un vehículo arrolla el color de sus pupilas.
18
Camina mujer, que dios -espectador
de tu traición diseñada en una PC-,
convertirá en sal los versos.
19
Te volviste rojo,
yo soy arco iris
mental de tu pena.
20
El vacío y débil:
yo.
Tú: la ruina de ti misma.
21
Come mariposas
su revólver estalla:
¡corazón!.
22
La mirada en el aire,
niña frágil, de nadie,
eres mía de noche
niña de origen agua,
los astros en tu cabello,
el sabor de tus dedos
cuando mi boca juega con tus uñas en un café.
Los espejos erizan sus pupilas
cuando los tocan tus pestañas,
parpadea el sol,
de mi mente: no sabes nada,
solo el mensaje eléctrico de decir: "Te amo"
aunque seas muralla.
23
Mi memoria se hunde en el bao
de tus besos,
soy tan absurdo, que sonrío en tus rodillas.
24
No hay hoteles, ni sexo.
El placer de tu rostro
en mis planetas deshabitados.
25
Mejor un pastel:
No un verso
No un vaso
No un temblor
No un cielo
No un tambor
No mi trompeta
No tus manos en mi rostro.
26
Ella: Sueño
Ella: Barco
Ella: Un día
Ella: Un romper de olas.
Un ojo
Un revólver
vértigo, giro, giro, giro, caigo, caigo...
27
Para tu pasión: Un revolver
Para tus besos: Yo
Para no volver: El jazz
Mi trompeta te besa...
28
Si huyes, el mar volverá
con el cabello rojo,
y colgará su pasión en tus piernas.
29
Llegó con sus balas,
habló de la noche
y besamos el amanecer.
HOSPITAL
Me habló de la falla mental, del origen de la locura, del desvarío
alcohólico, del verso que pintó en una celda, me habló de las
mujeres amarillas, de las mujeres sin labios, sin orejas,
sin tacones, sin dedos y con jaulas donde guardan ojos, me dijo:
Dios es un secuestro, me preguntó: ¿Tú también eres un accidente?.
1
Dos veces pinté el mismo cuadro, revelé diez fotografías de un
mar sin sol, he nacido 1002 veces con la misma ropa, con el
mismo nervioso mirar, he sido el mismo accidente.
2
Soy tu jarrón sin agua, soy botella, soy voces agazapadas para
llover en la niebla, en el cristal, soy un cabello al cual no se puede
extirpar, un cuadro de Mondriaan, una canción sin vestido, un cuervo,
un vehículo que atropella el mar...
3
Mis manos tropiezan con tus besos, de mi camisa caen amarillos
dolores de verte sentada en mi cabeza.
4
Estás drogada y sin zapatos en el polvo del adiós, cae con el
avión al mar, con el lápiz al dibujo, cae al púrpura rugir de mi mano.
Quiero ser espuma, bote de basura, rencor para tu café, para tu
ropa orgasmo de flores, camisa de lágrimas, tus pies en mi boca
son bendición.
|
DE VOERTUIGEN DIE DE ZEE OMVERRIJDEN
De voertuigen die de zee omverrijden
De zeilboten van gisteren
De spiegels van je hoofd
De ritmen van je buik
De kriebels van je wezen
De paleizen van je borst
De rivieren van je geslacht
De rode wimpers
De schrammen van de vrees
De ossen die je verleden meesleuren
De merels van je vingers
De ringen van je ogen
De beenderen van je ziel
De zwangerschappen
De ruiten van Christus
De mondloze gedachten van je ouders
De vissen van de schemeravond
De spelingen van je kont
De kliffen van je tepels
De tenietgedane verzen
De voorbijgangers van mijn leven
De oorsprong van de haat
Zij die nooit slapen
Zij die glimlachen
Zij die mysterie zijn
Zij die zakken honger dragen
Zij die door de aderen reizen
Zij die drinken
Zij die er zijn
Zij die God redden
Zij die nee zeggen
Zij die zwijnen baden en lichamen opsommen
Zij die niet wenen
En zijn zoals ik
En op jou gelijken
En ik ... ben allen!
DE RAZERNIJ
Ze luisterden naar de razernij onder de lakens
Zij huilde een bloemenkrans
Hij, met een mes in zijn mond, zoent haar buik
De eenzaamheid brengt haar eigen haar in de war...
Zij wast de luidruchtige routine
Hij bundelt zijn vlucht in de blik van een vreemde
God verkoopt woorden.
Hij glimlacht
Zij claimt geloof
Hij zoekt in zijn armoede een vers
Zij drinkt thee
Ze waren in leven
Ze waren in het been van de nacht
Een raaf per traan aan het wenen
Hij kwam door de deur
Zij sloot haar nachtpon... met een kogel.
MAMA
Mama ik ben een holte
Mama ik ben je binnenste
Mama ik ben aan het kloppen
Mama ik ben been van je
Mama ik ben je frustratie
Mama gooi mij mijn bal
Mama luister naar mijn oerwoud
Mama je haar is mijn zegening
Mama verberg me achter de gordijnen
zonder naalden.
Hoe naar de baarmoeder terugkeren en het leven sterken?
De breuken hertellen
de gevoelens doen samensmelten
begrijpen dat je buik mijn hemd zal zijn
en je nagels een glimlach voor mijn hoofd.
Mama ik ben je razernij
ik ben je nachtpon
ik ben je slapeloosheid, ik ben je wond
ik ben je oren
je zin om op de man te pissen
Mama, haat me met een zoen...
NIEMAND ZIET ONS
Een vrachtwagen
is aan 't verpletten:
De zoen van een kind
Het gebed van een pastoor
De lip van een verloofde
De honger van mij voeten
Het ommetje van mijn geest.
De dromen
stappen de bus op
richting hel,
de stilte gaat parkeren.
De zee zit neer
in het gedicht.
Iemand rookt anarchie
terwijl de gedachte
per boot vlucht.
Wie baadde de hond van de liefdesbekoeling?
Waarom knipte je zijn haar?
Had je geen weet van zijn razernij?
Gisteren beet hij hier in enkele benen
en we konden niet eens meer vluchten.
We zijn alleen
zei de maan
tot mijn woorden
niemand ziet ons...
"29 GEDICHTEN OVER EEN NOVEMBER DIE STUKGING"
1
Van het kapotte haar
van haar beeld: vergetelheid.
Zij ziet het in het rood,
ik paars.
Haten doen wij deze eeuw
met haar pruik en haar schaamteloos liegen.
We zitten allemaal midden in de meest nerveuze razernij.
Zij ziet het in het rood, ik paars,
zij en haar kapotte haar
alikruiken in de vroege morgen.
Zij en haar kat,
zij en haar kapotte haar,
zij die terugkomt voor het licht
en haar hoofd dat tolt na de aanrijding...
2
Haar kapotte haar
is sterren aan het wenen,
haar goedlachs lied.
3
Haar pupillen
hebben
de kracht van de zon.
Verloren zijn, aan het dromen zijn
over de eenhoorn die ze om haar vinger draagt.
4
De gealarmeerde nacht,
de tijd spuwt zijn tragedie uit
God heeft ons lief
De zee: mijn obsessie
met haar in mijn mond.
5
Haar vertrouwdheid met de nacht
Het geluid van haar hoofd
Haar voorhoofd met bloemen
Haar eenhoorn
Haar stem in de rook verward
Sigaret en liederen
in wolken gekleed
met de laatste ademtocht van het vuur.
6
De uitbarsting van de kleur in de bolvorm van je ogen
waarin ik me weerspiegel met de zee in mijn handen.
7
Hemel van glas
perziken in de mond,
stilte: laat de uitbarsting van ons lichaam
klinken in de gezegende liefde!
8
Ik reisde langs het ritme van de gedachte,
zij wordt warmte
het landschap de wond
aan het wegwerken: Een kus van haar vingers.
9
Ze spreekt en rookt,
glimlacht en regent,
haar mond trouw sterrenbeeld
duizeling, duizeling, duizeling...
10
Ze weet niet hoe me liefde te zeggen:
ze leeft ze, ze ruikt ernaar, ze denkt ze,
ze rijdt ze omver, seks in haar kijken.
11
Haar wereld: geweld,
haar toneel, haar kleren
zijn symbolen van de zieltogende eeuw,
ik: haar leegte.
12
Ja, ik ga op reis in haar pupillen,
in haar wenkbrauwen,
op het puin van haar mentale breuk.
13
Haar handschoenen
Haar mantels
Haar adieus
Haar neerslachtigheden
Haar mentale draden
zijn de brug naar het lege,
stad, stad, stad, nacht, nacht, nacht...
14
Haar handschoenen zetten vaart naar mijn huid,
ik draaide haar de rug toe terwijl ik haar gelaat zoende
in een jazznacht
15
Ik observeer je en jij vuurt:
een bloem die op de moord groeit.
16
Ze brak haar haar
met de stilte,
haar ademhalen
tegen de zee.
17
Mentaal, metaal, haar stem: urgentie,
de hemel valt, het water kruipt door haar armen
stilte, de doodstrijd in de bloem
van november, de uitbarsting in december,
het oog van haar ziekte versteent me,
haar reptielen, haar gedachten,
haar zonnestelsel, poëzieloos.
De wereld verschrikt geknield,
heel je, want haar haar kost leven:
als ze liegt, als ze adersporen braakt
zonder hartslag, ziek, ziek.
Haar gebouwen in mijn dag
van gekruiste handen, van mijn onwetend hart.
We zijn zonen van de wolk, van Elektra, van Oedipus.
's Nachts is ze automatische maagd
met sirenen in haar nagels en bijen in haar beenderen.
Zij beeft voor hem, zij doorboort de muren in een regenachtige nacht.
Een tuin met slangen op haar hoofdkussen.
En ze verlangt een broer in haar bed
met speeksel aan zijn vingers
en de zee draait zich om
waar een voertuig de kleur van haar pupillen overrijdt.
18
Loop vrouw, want god - toeschouwer
van je verraad op een pc ontworpen -
zal de verzen in zout veranderen.
19
Je sloeg rood uit,
ik ben mentale
regenboog van je verdriet.
20
De leegte en zwak:
ik.
Jij: het puin van jezelf.
21
Gelijk vlinders
brandt haar revolver los:
hart!
22
De blik in de lucht,
broze meid van niemand
's nachts ben je van mij
meid met als oorsprong water,
de sterren in je haar,
de smaak van je vingers
als in een café mijn mond met je nagels speelt.
De spiegels zetten hun pupillen overeind
wanneer je wimpers hen raken,
de zon knippert,
over mijn geest: je weet niets,
alleen het elektrisch bericht dat luidt: "Ik heb je lief"
al ben jij burgwal.
23
Mijn geheugen bezwijkt onder de dekbalk
van je kussen,
ik ben zo onzinnig dat ik glimlach in je knieën.
24
Hotels zijn er niet, geen geslacht.
Het genot van je gezicht
op mijn onbewoonde planeten.
25
Liever een taartje:
Niet een vers
Niet een glas
Niet een rilling
Niet een hemel
Niet een trommel
Niet mijn trompet
Niet je handen op mijn gezicht.
26
Zij: Ik droom
Zij: Boot
Zij: Een dag
Zij: Het breken van golven.
Een oog
Een revolver
duizeling, ik draai, ik draai, ik draai, ik val, ik val...
27
Voor je hartstocht: Een revolver
Voor je kussen: Ik
Om niet terug te keren: De jazz
Mijn trompet zoent je...
28
Als je vlucht zal de zee terugkeren
met het rode haar
en zal zijn hartstocht aan je benen hangen.
29
Ze kwam met haar kogels,
ze sprak over de nacht
en wij zoenden het ochtendgloren.
HOSPITAAL
Hij sprak me over het geestelijk gebrek, over de oorsprong van de krankzinnigheid, over het alcoholisch
delirium, over het vers dat hij schilderde in een cel, hij sprak me over
gele vrouwen, over vrouwen zonder lippen, zonder oren,
zonder hielen, zonder vingers en met kooien waarin ze ogen bewaren, hij zei me:
God is een gijzeling, hij vroeg me: Ben jij ook een ongeval?
1
Tweemaal schilderde ik hetzelfde doek, ontwikkelde tien foto's van een
zee zonder zon, werd 1002 maal geboren met dezelfde kleding, met
dezelfde zenuwachtige blik, was hetzelfde ongeval.
2
Ik ben je kruik zonder water, ben fles, ben ineengedoken stemmen om te
regenen in de mist, op de ruit, ik ben een haar dat je niet kunt uitrukken,
een schilderij van Mondriaan, een lied zonder kleed, een raaf,
een voertuig dat de zee omverrijdt..
3
Mijn handen struikelen over je kussen, uit mijn hemd valt geel leed
door je in mijn hoofd te zien zitten.
4
Je bent gedrogeerd en staat zonder schoenen in het stof van het vaarwel, val met het
vliegtuig in zee, met het potlood naar de tekening, val naar het purperen loeien van mijn hand.
Ik wil schuim zijn, vuilnisbak, rancune voor je koffie, voor je
kleren een orgasme van bloemen, tranenhemd, je voeten in mijn mond
zijn een zegening.
|
Terug naar Index
|